Update 2: Sjaki-tari-us

Ik kan mij zo voorstellen, door al die verhalen, dat jullie je afvragen of ik ook nog wel aan het vrijwilligerswerk toekom. Dus daarom even een berichtje over de stand van zaken bij Sjaki-tari-us.
Omdat ik geen vaste groep heb, bekijken wij iedere morgen waar mijn hulp het hardst nodig is. Momenteel begeleid ik een meisje uit de laagste groep. Als zij er is, is het vanzelfsprekend dat ik met haar aan de slag ga. Om met haar de schoolse vaardigheden te oefenen, ga ik na de dagopening, samen met haar moeder naar de studybuddy. Dit is een bureau met vakken waarin verschillende werkjes zitten. De studybuddy staat op een rustige plek, zodat het meisje niet afgeleid kan worden. Helaas heb ik het nog maar weinig met haar kunnen oefenen. De laatste week waren er veel ceremonies waardoor ze niet naar school kwam en nu ben ik twee weken weg.  Er zat wel al een kleine progressie in de concentratie. Ze bekeek het boekje iets langer voordat ze het weggooide! Het gaat veel tijd kosten, maar ik denk dat dat er zeker vooruitgang te boeken valt. Het is op zo'n moment erg vervelend dat je de taal niet spreekt. Ondanks dat moeder erbij is, is het lastig communiceren. Na het individueel werken, is het meisje meestal rustiger en kan ze de rest van de morgen in de klas blijven.
De groep met kleintjes is, sinds ik er ben, behoorlijk uitgebreid. Daarom help ik vaak in deze groep. Naast negen kinderen zijn er ook acht ouders. Voor de leerkracht best pittig en vooral ook omdat sommige ouders hun eigen plan trekken. Maar er zijn ook ouders waarbij het geluk van hun gezicht straalt. Die zijn zo blij dat hun kinderen naar school kunnen. Een moeder is zo fantastisch! Als er ook maar een momentje vrij is, pakt ze rollator en gaat ze het lopen oefenen met haar dochter. Ze is zo gedreven om haar dochter sterker te maken. 
De leerkracht bij de kleintjes is enorm creatief. Ondanks beperkte middelen weet ze altijd weer wat te bedenken. De kinderen spelen met steentjes, met bodylotion op een spiegel, vullen ballonnen met zand (die vervolgens bij de gym gebruikt worden) en verven de hele boel onder. Niks is teveel! En als een kind niet reageert, pakt ze de kwast en verft ze de hand. Mooi om te zien hoe de kinderen dan wel reageren.
Soms doe ik een kleine suggestie, zoals met de gymlessen. Van de negen kinderen zijn er vijf slecht ter been. Ik heb voorgesteld om geen stoelendans meer te doen en geen andere activiteiten waarbij veel gelopen moet worden. Hoewel de leerkracht dit in het begin lastig vond, bedenkt ze nu heel leuke oefeningen. 
Laatst was ik in een andere groep, een groep waarvan de kinderen langzaam progressie maken. De leerkracht moest de vormen aanleren en je merkte dat zowel hij als de leerlingen het saai vonden. Ik zat naast een doos met blokken en begon vormen te zoeken. De leerkracht zag dat en pakte het direct op. Ze gingen met elkaar op zoek naar de vormen. 
Samen met Chiara ben ik nu suggesties op papier aan het zetten om de lessen op verschillende manieren vorm te kunnen geven. De leerkrachten hier zij enorm creatief, dus ik verwacht dat ze met wat kleine suggesties heel veel nieuwe, uitdagende lessen kunnen bedenken. Deze ideeën gaan Ciara en ik na mijn terugkomst in Bali aan de leerkrachten presenteren. Wij willen de leerkrachten zelf de lessen laten ervaren en ik hoop dat zij en wij vooral plezier gaan beleven.
Laatst heb ik ook een kleine training over vrij spelen gegeven. Zeer kort, met suggesties om kinderen bij het spelen te helpen die niet kunnen kiezen, die niet weten waaruit ze kunnen kiezen of om kinderen te helpen niet altijd dezelfde activiteit te kiezen. Samen met een andere vrijwilliger hebben wij foto's gemaakt van verschillende activiteiten. De leerkrachten kiezen een aantal activiteiten waaruit de kinderen vervolgens kiezen waarmee ze gaan spelen. Vooral voor kinderen met autisme kan dit waardevol zijn. Voor een aantal activiteiten heb ik kisten met materialen gemaakt zodat de leerkrachten alleen een kist hoeven te pakken. Helaas heb ik niet voor alle activiteiten een kist, maar ik kan niet blijven sponsoren.
Het zijn allemaal kleine bijdragen, maar je moet niet vergeten dat deze leerkrachten op jaarbasis met veel verschillende vrijwilligers te maken hebben, die allemaal hun eigen ideeën hebben. Ik ben dan ook zeer voorzichtig met het geven van mijn mening en het aandragen van ideeën. 
Naast de dagelijkse gang van zaken lopen er een heleboel andere projecten. Zo is er een programma voor seksuele  voorlichting voor de tieners opgesteld. De lessen hiervoor zijn sinds kort begonnen. 
Er worden ouderbijeenkomsten gehouden waarin het hebben van een kind met een beperking wordt besproken en waarin ook acceptatie aan de orde komt. Best heftig als je weet dat het hebben van een kind met een beperking in Bali een schande is. Ze geloven hier dat het een straf van God is omdat de voorouders iets slechts hebben gedaan.
Om de leerkrachten en assistenten mogelijkheden te bieden, zijn er competenties vastgesteld. Aan de competenties worden lesmaterialen gekoppeld zodat bij iedere functie duidelijk is aan welke voorwaarden moet worden voldaan. Door zelfstudie en werken in de praktijk kunnen de assistenten en leerkrachten zich ontwikkelen. Helaas is het voor hen niet mogelijk om een studie op school te volgen. 
Dit zijn de projecten die op het moment spelen, maar ik weet dat ook de huisbezoeken op het wensenlijstje staan. Wat dat betreft lijkt het net Nederland! 
Tijdens mijn afwezigheid is er een grote ceremonie geweest. Deze is in samenwerking met de ouders tot stand gekomen. Er is een priester naar de school gekomen die zijn zegeningen heeft uitgesproken en daarna hebben de kinderen, de ouders en de medewerkers met elkaar gegeten. Het moet heel bijzonder zijn geweest omdat iedereen zijn traditionele kleding (Kebaya voor de vrouw) aan had. Helaas kan ik niet overal bij zijn!