Op pad met de ouwetjes!

Na hun bezoek aan Australië hebben mijn ouders een tussenstop in Bali gemaakt. Het doel van deze trip was onder anderen het bekijken van de school waar ik vrijwilligerswerk doe. Omdat Sanur ongeveer een uur rijden van Ubud ligt, had ik een chauffeur voor mijn ouders geregeld. 
Dat had nog wat voet in de aarde! Moli (die hen van het vliegveld had gehaald en hen een visitekaartje had toegeschoven) wilde wel, maar dan alleen op donderdag. En dat wilden mijn ouders nou net niet, die wilden woensdag. Dus kreeg Wayan, die mij naar Sanur had gebracht, een kans. Ook hij had het druk, voornamelijk met het voorbereiden van een ceremonie die 15 december zal plaatsvinden. 
Het is ongelofelijk, maar heel Ubud ligt  momenteel op zijn gat omdat er een crematie voor een "holy man" voorbereid moet worden. Er wordt verwacht dat iedere gelovige inwoner van Ubud minstens drie keer komt helpen met het maken van offertjes en andere rituele voorwerpen. Laatst liep ik langs een tempel en daar waren minstens honderd mensen bezig met het maken van allerlei voorwerpen voor de ceremonie. Ze werden gelukkig wel van water voorzien. Maar goed, er is altijd wel een broer of vriend die gecharterd kan worden, dus werd de broer van Wayan de chauffeur van de dag! Moli belde de volgende dag dat hij toch op woensdag kon. Helaas voor hem!
In de morgen kwamen mijn ouders naar de school. De jonge kinderen waren aan het spelen in de centrale ruimte, dus konden ze hen direct in actie zien. Het geeft ook een beeld van hoe het er op school aan toe gaat en ze hebben gelijk van de sfeer (die erg goed is) kunnen proeven. Nadat de kinderen vertrokken waren, heb ik een rondleiding gegeven.
Na de lunch was het tijd voor some sight seeing in Bali. Mijn vader wilde graag authentiek Bali zien en ik had ook nog wat wensen op mijn lijstje. Eerste stop was Tampaksiring niet zo ver van Ubud. Hier heb je een holy spring met de Tirta Empul tempel (ook wel holy water tempel genoemd). Omdat het heilig grondgebied is, moet iedereen met maar een beetje blote benen een sarong om. Ook mijn vader kwam hier niet onderuit! Het gaf hem wel meer aanzien! 
De tempel was mooi, maar wat vooral indrukwekkend was, waren de fonteinen waar de mensen zich onderdompelden. Iedere fontein staat voor een bepaalde God. De mensen lagen offertjes bij de fonteinen die voor hen van belang waren ( bijv. gezondheid, geld, enz.) en daarna wasten zij zich met het heilige water. Een indrukwekkend proces en het dwingt op een bepaalde manier respect af. De mensen zijn zo vol overgave met hun geloof bezig. Zelfs hele hippe, stoere jongemannen met tatoeages belijden hun geloof nog volgens de oude tradities. 
In de tempel ben je zo, maar om weer bij je chauffeur te komen, moet langs zo'n 50 souvenirshops. En natuurlijk verkopen ze allemaal hetzelfde en blijven ze het vreemd vinden dat ze niet veel verkopen. Uiteindelijk hadden ze geluk dat mijn moeder nog een cadeautje voor een vriendin nodig had. Het moest 300.000 roepie kosten, maar we hebben er 50.000 van gemaakt. Nog steeds heb je dan het gevoel dat je veel te veel hebt betaald.
Gelukkig had ik dat gevoel niet (ahum) toen wij onverwacht een bezoek aan een koffieplantage moesten brengen en na een gratis proeverij omgerekend 6 euro voor twee kopjes koffie moesten neertellen. De koffie was zeer speciaal, vooral vanwege het productieproces. De rauwe koffiebonen worden opgegeten door een Loewak (civetkatachtige) en worden, nadat ze zijn uitgepoept, gebrand. 
Ik voelde mij toch enigszins in de maling genomen. Wij hadden al niet veel tijd en dan zo'n, in mijn ogen, nutteloze tussenstop. Mijn ouders, fervent koffiedrinkers, hadden er minder moeite mee! Scheelde hen weer een middagje hoofdpijn! 
Topper van de dag waren de door Unesco beschermde rijstvelden, Jatiluwah. Ik ben enorm fan van de rijstvelden en kan er geen genoeg van krijgen. Vooral als de terrassen vol staan met groene rijstplanten. Daarnaast vind ik het fantastisch om te zien hoe de mensen de rijstvelden bewerken. Het is echt keihard werken en dat ook nog eens in de loeihitte. Vandaar dat de mensen altijd van die grote hoeden dragen en kleding met lange mouwen. Op Bali is werken op de rijstvelden een minderwaardige baan.  De mensen op Bali willen niet bruin worden omdat dat betekent dat je op de rijstvelden werkt. Dit is onder andere de reden dat er whitening crèmes worden verkocht.
Na wat klimmen en klouteren door de rijstvelden, zijn wij weer richting Ubud gereden. Het werd inmiddels schemerig en dan verandert ook het dagelijks leven. De boeren gaan met hun gereedschap richting huis, kleine wagentjes met eten (foodtruckjes) verschijnen langs de weg en de kinderen mogen nog even buiten spelen/ fietsen. De mensen verzamelen zich op de Bale (open huisje op palen langs de weg) en nemen de laatste dorpsroddels door. En er wordt gebadderd in de rivier. Gelukkig hebben ze daar tegenwoordig wel een soort betonnen goot voor gemaakt, dus de mensen staan niet meer in een modderig slootje.
Voordat mijn ouders naar Sanur getrokken hebben wij heerlijk gegeten bij Putu in Ubud.