Gili Trawangan

De dag na de workshop ben ik vertrokken naar Gili Trawangan. Het party eiland van drie bounty eilanden voor de kust van Lombok. Ik werd netjes bij mijn hotel opgepikt en vertrok met een heleboel anderen richting Padangbai, een haventje. We waren Ubud nog niet uit of een halfdronken/stoned meisje kwam erachter dat ze haar paspoort en geld in het hotel had laten liggen. Beetje jammer!
In de haven is het altijd een zooitje, iedereen wijst je alle kanten op en weet het net even beter dan de ander. Maar uiteindelijk zat ik op de boot. Nog geen twee minuten van de kant stopte de motor ermee. En ik dacht daarvoor nog, dat gaat lekker vlot. De reparatie gelukkig ook, dus wij waren weer snel onderweg. 
Bij aankomst op Gili Trawangan word je altijd verwelkomt door gasten die je een kamer willen aanbieden. Het is dan heel belangrijk om doelbewust een kant op te gaan. Ik had al een hotel geboekt, en dan zijn ze ook wel weer zo vriendelijk om je de goede kant op te wijzen.
Het hotel was fantastisch. Alle kamers op Gili waren duur, dus heb ik een klein beetje meer uitgegeven voor een echt goede kamer. Die middag heb ik knock out op een bedje gelegen. Ik had een Indonesisch reistabletje ingenomen en volgens mij zit daar een slaapmiddel in. 's Avonds voor bijna niets een mega stuk tonijn gegeten! En toen was het tijd voor het nachtleven. Eerst de Ierse pub, even een drankje aan de bar. Daar raakte ik aan de praat met twee Engelsen die ergens op een eiland in Australië werkten. Daarna naar de Sama Sama, de reggae bar in Gili T. Daar raakte ik aan de praat met een man uit Costa Rica die in Italië woonde. Ik kreeg het ook nog bijna aan de stok met een Indonesische pluizenbol. Hij wilde met mij praten en ik wilde dat niet. Hij begon over dat hij geen monster was, enzovoort. En ik wilde gewoon lekker dansen.  Gelukkig had ik twee meiden uit Zuid Afrika die dichtbij stonden en mij een soort van steunden. Op de terugweg naar het hotel kwam ik twee Duitse gasten uit het hotel tegen. Wij zouden nog iets gaan drinken, maar ik raakte ze kwijt. Inmiddels was ik klaar met de locals en ben ik lekker mijn bed in gegaan.
De volgende dag heb ik een rondje om het eiland gefietst. Dat klinkt heel wat, maar ik denk dat het misschien 5 kilometer is. Waar ik een aantal jaar geleden nog eenzaam over een vaag zandpaadje liep, ligt nu een geïmproviseerd weggetje waarop je prima kunt fietsen. Waar ooit het stand begon, zijn nu lounge strandclubs met trendy zitzakken. Aan de achterzijde van het eiland was ooit een verdwaald, simpel hotelletje. Inmiddels zijn er heel wat "fancy" ressorts en staat er een mega villa. Sommige hotels weten van gekkigheid niet wat ze moeten doen en laten, op een vreselijke kermisachtige manier, de ark van Noach in het zwembad bouwen. 
Ondanks dit alles vind ik het altijd weer heerlijk om op de Gili's te zijn. Het zijn echt van die Bounty eilanden met witte zandstranden en een helder blauwe zee. Ik had een rustige avond gepland, maar kwam twee meisjes uit Nederland tegen waarmee ik nog even een dansje heb gedaan. Het bier smaakt mij inmiddels niet meet zo goed, dus het drinken blijft beperkt. Bier is half zo goedkoop als de rest van de alcoholische versnaperingen, dus val ik toch vak weer terug op het bier.
Na een heerlijk ontbijtje en een rustige start bij het zwembad ben ik gaan duiken. Ik wilde heel graag schildpadden zien en die heb ik gekregen! 22 als ik het goed heb geteld. Het kan ook zijn dat ik sommige twee keer heb gezien, maar voor mij waren ze iedere keer weer een verrassing. Sommigen waren dan ook best groot, zeker een meter. Een schildpad was koraal aan het eten en gebruikte zijn flippers om het koraal op de plaats te houden. Als een schildpad koraal eet, dan komen daar allemaal kleine gekleurde visjes op af en dat is zo fantastisch. De duik was super relaxt! Het is ook top om te zien dat het koraal zich aan het herstellen is. Tot voor kort lag het vol met stukken verwoest koraal omdat er met dynamiet gevist werd. Nu staan er weer nieuwe stukken koraal.
Na het avondeten mijn Duitse buurmannen het spelletje "pesten" geleerd. Wie verloor moest een drankje betalen en dus moest ik die avond weer op stap. Ik heb op het nippertje gewonnen dus ik had geluk!
De volgende morgen had ik bij het betalen van mijn hotel minder geluk! Mijn creditcard deed het niet, wat een blamage. Het bleek dat er een limiet op zat, wist ik veel. Gelukkig had ik genoeg cash om de miljoenen te betalen. Volgende probleem: op Nusa Lembongan hebben ze maar een automaat en die is vaak leeg. Ook het eerste pinapparaat op de Gili's was leeg. Gelukkig toch geld kunnen pinnen. Genoeg om minimaal mijn kamer te kunnen betalen. En als ik op Nusa niet zou kunnen pinnen, werd het een karige kerst!