Australië

Daar zit je dan op een bijna verlaten vliegveld, alleen nog open voor de laatste vlucht van vandaag. Net afscheid genomen van mijn familie. Eerst van de kleintjes en mijn zwager en tot slot ook van mijn zus. Niet voordat wij samen nog van een heerlijk galgenmaal bij de Japanner hadden genoten. Gelukkig zijn wij allebei emo-eters, dus lekker eten gaat er altijd in. 
Het voelt altijd vreemd om weer weg te gaan. Na twee heel leuke en intense weken, weet je dat je dankbaar moet zijn dat je elkaar regelmatig kan zien. Aan de andere kant blijft het lastig en went het afscheid nemen nooit. 
Maar niet teveel drama, want wij hebben vooral veel leuke dingen gedaan. Deze trip stond in het teken van 'quality time' met de kids en natuurlijk ook in het teken van de eerste kennismaking met mijn inmiddels al weer 5 maanden oude neefje. 
Na het drukke Bali was het even flink afkicken. Mijn zusje woont prachtig, maar in mijn beleving erg buitenaf. De eerste morgen dat ik wakker werd, huppelde er een Wallaby (kleine kangoeroe) voorbij. Dat en een overload aan wilde konijnen en insecten waren naast mijn familie en mij de enigen binnen een straal van 3 kilometer ( het kan ook minder zijn).
Ik slaap in een cabin met eigen voorzieningen, dus dat is super luxe. De cabin ligt ongeveer op 500 meter van huis van mijn zusje. Ik ben de meeste tijd bij haar en eet ook met hen. Uiteindelijk ik ben niet veel in de cabin. 's Avonds ga ik dan met mijn zaklampje weer huiswaarts en geniet van de geweldige sterrenhemel. Bij een heldere, en vaak dan ook koude nacht, kan je de 'Milky Way' zien.
Megan is een vroege vogel en vindt het wachten op haar uitslapende tante maar niets. Toen ze bij mij logeerde was ze al om half 6 wakker. Ik heb het kunnen rekken tot 7 uur (lang leve de IPad) en daarna moesten er toch echt spelletjes gespeeld worden.
Megan heeft een enorme fantasie en wij hebben dan ook heel wat verhalen beleefd op de trampoline. 
Kleine Ryan, die eigenlijk helemaal niet klein is voor zijn leeftijd, is de vrolijkheid zelve. Hij lacht bijna altijd en kan enorm schaterlachen als je gekke geluiden maakt. Op zo'n moment is het fijn dat mijn zus en zwager geen smartphone hebben zodat geen opnamen van mij gemaakt kunnen worden. 
Ik heb ik een aantal keren op de kleine man gepast als zijn ouders aan het werk waren. Ik kan inmiddels luiers verschonen, maar het echte werk bewaarde hij gelukkig altijd voor zijn ouders! Een kind naar mijn hart! Ryan is super makkelijk en je kan hem gerust meenemen als je gaat shoppen. 
Hij is ook een twee keer mee geweest naar happeningen bij Megan op school. De eerste keer was er de 'parade'. Ik ben even kwijt op dat wekelijks of maandelijks is en het klinkt spannender dan het is. Alle leerlingen verzamelen in de gymzaal en krijgen te horen wat de planning voor de komende tijd wordt. Dit keer was het de laatste 'parade' van het schooljaar (het schooljaar is in Australie gewoon van januari tot december). Er werd afscheid genomen van verschillende leerkrachten en die zongen ook nog eens een heel verdrietig liedje. De helft van de kinderen raakten er van overstuur (en ik bijna ook). De tweede keer was er een voorstelling van alle klassen. De leerlingen lieten zien wat ze tijdens de muzieklessen hadden geleerd, erg leuk! Misschien wel interessant om te weten: alle kinderen dragen hier een schooluniform. 
Verder heb ik vooral familie dingen gedaan. Zo ben ik samen met Megan naar het zwembad geweest en hebben wij gezellig een drankje met lekkere koeken genomen. Wij zijn met de hele familie gaan bbq-en bij Lake Tinaroo. De planning was Lake Eacham, maar daar waren alle barbies (zoals de Aussie's dat noemen) bezet. Ik ben mee geweest naar 'Rhymtime' waar twee medewerkers van de bibliotheek liedjes zingen met kleine kinderen. 
Het meest spannende was de Skyrail over het regenwoud. Dit heb ik samen met Megan gedaan. Ilona heeft ons boven op de berg afgezet en beneden weer opgepikt. Megan was in het begin nog een beetje bang, maar daarna vond ze het geweldig!
Ook ben ik nog een keertje alleen op stap geweest, naar Lake Eacham. Ik was er voor mij doen erg vroeg omdat anders de zon te heet en vooral te gevaarlijk is. Met de grote wagen van mijn zus aan de linkerkant van de weg, door landelijk gebied. Een heerlijk gevoel van vrijheid! Dank je lieve zus en zwager voor jullie gastvrijheid tijdens deze drukke tijden. En fijn dat ik voor twee weken aan jullie gezinsleven mocht deelnemen en daardoor optimaal van jullie geweldige kinderen heb kunnen genieten!
Nu ben ik weer op weg naar Bali. Het vliegtuig is twee uur vertraagd, dus tijd genoeg om mijn verhaal te schrijven. Ik kwam vanmorgen om half 5 aan in mijn hotel waar ik met moeite het personeel wakker kreeg. Ik had een vreselijke rit naar huis. De taxi-chauffeur was doodmoe en moest halverwege stoppen om zijn gezicht met water te besprenkelen zodat hij weer wakker bleef. Toen ik vervolgens opperde dat hij zijn raam open moest zetten, dacht ie dat ik frisse lucht nodig had. Aan het einde van de rit wilde hij ook nog fooi, de gek!
Op het vliegveld had ik nog ruzie met een taxichauffeur. Ik had een Nederlands stel ontmoet en die moesten 35 dollar betalen voor een kort ritje naar Kuta. Ik maakte de chauffeur duidelijk dat het een belachelijke prijs was en niet eerlijk om mensen die hier voor het eerst komen zo te belazeren. Ik bleef vriendelijk, hij deed net of hij mij wilde schoppen en wilde het stel niet meer meenemen. In no-time iemand gevonden die hen voor 12 dollar weg wilde brengen. Tja, dat hoort er ook bij!